Türkiye'de çocuk suçluluğu, oldukça endişe verici bir boyut kazanmış durumda. Son yapılan araştırmalara göre, 612 bin 651 çocuk, çeşitli suçlara karıştığı tespit edildi. Bu rakam, sadece sayılarla ifade edilmeyen, arkasında derin sosyolojik ve psikolojik dinamikler barındıran bir sorunu ortaya koyuyor. Çocukların suça sürüklenmesi, bireysel sorunların ötesinde, toplumun yapısında, aile dinamiklerinde ve eğitim sisteminde köklü değişikliklerin gerektiğini gösteriyor.
Çocukların suça karışmasının arkasındaki nedenleri anlamak, bu sorunun çözümüne yönelik önemli bir adım olacaktır. Öncelikle ekonomik durum, aile yapısı, sosyal çevre ve kadına yönelik şiddet gibi unsurlar, çocukları suça iten önemli faktörler arasında yer alıyor. Yoksulluk ve gelir adaletsizliği, çocukların fırsat eşitsizliği yaşamasına neden olmakta ve bu durum, onlara suça sürüklenme yolunu açmaktadır. Aile içi şiddet ve ihmal de, çocukların sağlıklı bir birey olarak gelişimini olumsuz etkilemekte ve kötü alışkanlıklar edinmelerine zemin hazırlamaktadır.
Bir diğer önemli unsur, eğitim sisteminin yetersizliğidir. Eğitim, çocukların geleceği için en önemli yapı taşlarından biri olmasına rağmen, mevcut eğitim sistemi birçok çocuk için yeterli fırsatlar sunmamaktadır. Eğitimdeki eksiklikler, çocukların sosyal ve duygusal becerilerinin gelişememesine ve dolayısıyla kötü alışkanlıklar edinmelerine kaynaklık etmektedir. Ayrıca, arkadaş grupları ve sosyal çevre de çocukların suça yönelmesinde büyük bir etken oluşturmaktadır. Genç yaşta kötü arkadaş çevresine karışan çocuklar, suça daha kolay bir şekilde yönelmekte ve bu durum, suç döngüsünü derinleştirerek toplumda kalıcı olumsuz etkiler yaratmaktadır.
Çocuk suçluluğunu ele almak için atılacak adımlar, yalnızca yasaların sıkılaştırılmasıyla sınırlı kalmamalıdır. Toplum olarak, çocukların sağlıklı bir ortamda büyümelerini sağlamak için kolektif bir yaklaşım benimsemek gerekmektedir. Ailelerin, çocuklarıyla daha fazla aktif olmaları, onları dinlemeleri ve onlarla sağlıklı iletişim kurmaları büyük önem taşımaktadır. Ayrıca, aile içi eğitim ve destek programlarının artırılması, başka bir önemli çözüm yoludur. Aile dinamizmi güçlendikçe, çocukların suça sürüklenme ihtimali de azalacaktır.
Eğitim sisteminin güçlendirilmesi, sosyal destek programlarının oluşturulması ve çocukların sanat, spor gibi alternatif alanlara yönlendirilmesi de kritik öneme sahiptir. Okullarda sosyal duygusal öğrenim programlarının dahil edilmesi, çocukların kendilerini ifade etmelerini ve duygusal zekalarını geliştirmelerini sağlayarak, suça yönelmelerinin önüne geçebilir. Ayrıca, toplumun farklı kesimlerinin, yerel yönetimlerle iş birliği yaparak, çocuklara yönelik sosyal projeler geliştirmeleri de kaçınılmazdır. Sonuç olarak, 612 bin 651 çocuğun suça karışması, sadece bireysel bir kriz değil, toplumun en derin yaralarından biri olarak karşımızda duruyor. Bu yarayı sarmak için toplumun her kesiminden büyük bir özveri ve iş birliği gerekmektedir.
